Negatywne postawy otoczenia wobec tików utrudniające ich leczenie

Nie karaj dziecka za tiki, nie wyśmiewaj, nie stygmatyzujcie tylko nie pomagasz, ale wtórnie wzmacniasz tik, prowadząc do jego utrwalania i przedłużania.

Nie traktuj dziecka JAK CHOREGO, NIE POBŁAŻAJ, nie traktuj go w jakiś „ulgowy” sposób z racji tego, że ma tik. Z jednej strony— wywołuje to w dziecku przekonanie: „jestem nieporadny”, „nie potrafię tego zrobić”, „jestem zbyt słaby”, „nie nadaję się”, więc przestaje podejmować wszelkie wysiłki, by coś osiągnąć i traci motywację do działania. Z drugiej strony— prowadzi to do sytuacji, w których dziecko zaczyna czerpać korzyści z posiadania tiku: „skoro jestem chory, to nie muszę tego robić”. Taka postawa również powoduje utrwalanie się tiku, bo skoro tik przydaje się do czegoś, to po co z niego rezygnować i cokolwiek z nim robić.

Nie wyrabiaj w dziecku i sobie poczucia winy— szukanie przyczyn tiku w sobie samym, w swym postępowaniu rodzi wstyd, a dalej— złość, wstręt czy inne negatywne emocje wobec dziecka. To z kolei obniża skuteczność działań podejmowanych w ewentualnej terapii, a nierzadko opóźnia samo szukanie pomocy i moment rozpoczęcia pracy terapeutycznej.

Ważne, aby sam terapeuta nie obwiniał Państwa— rodziców za powstanie tiku u dziecka! Powinien wyjaśnić Wam mechanizmy powstawania tików to, że nie jesteście Państwo jedyną rodziną borykającą się z tym problemem oraz, że problem jest częsty i do wyleczenia.

Nie zwracaj nadmiernej uwagi, nie koncentruj się na tiku dziecka, nie podkreślaj go, nie dopytuj ciągle, „dlaczego tak robi”.

Nie złość się i nie naciskaj, by próbował się kontrolować, nie podkreślaj, że inne dzieci czegoś takiego nie muszą robić itp..

(artykuł napisany na podstawie czasopisma Doradca Nauczyciela IV 2013)